Vakantie 2023 dag 5
Vandaag was de dag om naar DMZ te gaan, de gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea. Origineel wou ik naar de JSA, de Joint Security Area, maar dat was niet mogelijk omdat eerder in het jaar een Amerikaan daar de grens was overgestoken. Als je naar de DMZ wil, willen ze graag dat je in een toergroep gaat, en dat is ook de enige manier om naar de JSA te gaan. Ik had mijn toer gekozen omdat het expliciet geen geforceerd winkelen had, en dat was een goede keuze.
Naar de DMZ
De toer begon met het verzamelen bij het City Hall station, en vanaf daar gingen we met de bus naar de DMZ.
De bus was echt heel lelijk van binnen, met een soort van “modern”.
Terwijl ik zat te wachten tot om 9:30 “stipt” de bus zou vertrekken zag ik dat er in een interview aan wat internationale pers.
Nadat we om precies 9:36 vertrokken waren, gingen we over de snelweg richting de DMZ.
Een regelmatig terugkerend ding tussen Seoul en de grens zijn bunkers.
En dat ze absoluut niet kunnen rijden, de bus woonde in de binnenste baan. En autos stoppen regelmatig langs de kant van de snelweg om af te slaan, maar dan gaat iedereen op zijn rem staan.
Onderweg zag ik ook de Koreaanse hogesnelheidstrein, de KTX.
Het is een Franse TGV met een ander likje verf.
Imjingak
Om 10:40 kwamen we aan bij Imjingak, een plek bij de DMZ.
Hier werden onze kaartjes gekocht, en kregen we een badge om onze nek om te laten zien dat we bij de toer hoorden.
Vanaf een hoekje naast het gebouw kon ik de “freedom bridge” zien, een brug die gebruikt werd om krijgsgevangenen terug te brengen.
Hij is grotendeels verwoest, maar de restanten zijn nog te zien.
De witte brug op de achtergrond is de enige spoorbrug die verbinding naar Noord-Korea, er heeft één trein overheen gereden.
Wanneer ik park zeg, bedoel ik een soort van pretpark.
Een afgesloten brug richtig de spoorlijn.
Het is officieel een station op het Zuid-Koreaanse spoorwegnet, maar er stopt geen trein.
Dit is get begin van de opkomst van het “verboden foto’s te maken” bordje, en het is een beetje jammer.
Omdat we moesten wachten had ik wat tijd om op onderzoek te gaan.
Maar ik had wel nog wat prachtige herfstkleuren gevonden.
En deze stoomlocomotief.
Met een “koffietentje” waar ze Noord-Koreaans geld verkochten, natuurlijk heb ik daar wat van gekocht.
3de tunnel
Na een tijdje wachten gingen we naar de 3de tunnel, een tunnel die door Noord-Korea gegraven is om Zuid-Korea binnen te vallen.
Hier is een diorama van het gebied, de rare cirkel aan de onderkant is Imjingak, dit was na de Zuid-Koreaanse propagandafilm die wij moesten kijken voor wij de tunnel in mochten.
Op de diorama is ook te zien dat de tunnel onder een berg door gaat, en dat is ook te zien aan de ingang.
Het groene lampje geeft de JSA aan, de rijen lampjes geven de DMZ aan.
Nu mochten wij de tunnel in, nadat wij allemaal waren gecheckt op enige vorm van fotoapparatuur. De tunnel is maximaal 1,95m hoog, en 2m breed, en is gemaakt om 30.000 soldaten per uur te vervoeren.
We waren verteld dat mensen met hart, long of andere medische problemen niet de tunnel in mochten, en dat was niet voor niets.
De toegangstunnel is 300m, met een helling van 11 graden.
Een foto van iemand anders.
Dat klinkt niet heel erg, maar dat is behoorlijk stijl, en verrassend lang.
De temperatuur zakt meteen als je naar beneden begint te gaan, en het wordt al snel erg vochtig. Op twee plekken zijn een paar zitjes, en dat is wel nodig.
Eenmaal beneden aangekomen mag je eerst langs het stationnetje waar een treintje vertrekt naar boven, maar deze was niet beschikbaar.
De tunnel zelf is op zijn hoogst 1,95m, maar het is vaker 1,60m, en dat is erg laag. Ze hadden ons allemaal een bouwhelm gegeven, en dat was ook wel nodig.
Dit is iemand anders zijn foto, maar het geeft wel een goed beeld van de tunnel.
De tunnel is gemaakt met dynamiet, en dat is te zien aan de vorm.
Na de betonnen muur hebben gezien die de grens aangeeft, kon ik weer terug naar boven. Dit was een hel en een strijd.
Mijn horloge gaf op twee punten aan dat ik nu moest stoppen, omdat mijn hartslag boven de 180 was. Dit was rond de bankjes, waar ik meteen gebruik van heb gemaakt.
Daarna heb ik bij het winkeltje een flesje sportdrank en een versnapering gekocht, en dat was een goede keuze.
En moest ik even bijtrekken in een rustige tuin.
Met constante bedreiging van de hekken die overal stonden, met bordjes die over mijnen waarschuwden.
Daarna gingen we weer allemaal de bus in, en werden we naar het uitkijkpunt gebracht.
Dora Observatory
Het uitkijkpunt was het Dora Observatory, een uitkijkpunt op de DMZ.
De bus stopt bij het oude gebouw, waar wij verteld werden dat wij geen foto’s van de militaire instellingen mochten maken, en dat ze het daadwerkelijk controleren met cameras.
Het nieuwe gebouw is een stuk groter, en heeft een beter uitzicht.
Maar is ook een stukje lopen, een steile heuvel op.
Langs gezellige deuren.
En nu eindelijk het uitzicht over de DMZ.
Het was erg mistig, dus het was niet heel erg goed te zien.
Maar deze foto geeft een paar dingetjes aan.
We konden (slecht) de gigantische Noord-Koreaanse vlag zien wapperen.
Hier kun je de verbindingsweg en de stroomkabels waar Noord-Korea de stroom van krijgt zien.
De lichtgekleurde toren links is de laatste van Zuid-Korea, en de donkere toren rechts is de eerste van Noord-Korea.
Hier kun je een fort zien.
En je kan hier goed de grens aan de Zuid-Koreaanse kant zien, met de hekken en de mijnenvelden.
Onderweg terug richting de bus zag ik het eerste leven, een kat.
Overal langs de grens was de vlag van de VN naast die van Zuid-Korea te zien.
Dit is omdat Zuid-Korea officieel nooit een wapenstilstand heeft getekend, maar de VN wel.
Daarna was het tijd voor lunch in een dorpje.
Dorpje
Het dorpje was een soort van pretpark, met een hoop winkeltjes en een restaurant.
Hier zijn wat willekeurige foto’s die ik had gemaakt.
Terug naar Seoul
Na de lunch gingen we weer terug naar Seoul, en dat was een lange rit.
Eerst gingen we over de Reunification Bridge, of zoals de lokale bevolking het noemt de koeien brug.
Omdat de oprichter van Hyundai met 1001 koeien de brug van zuid naar noord is gelopen.
Één om terug te geven aan zijn vader in Noord-Korea, en de andere 1000 waren rente.
De brug heeft ook een standbeeld van een koe aan de Zuid-Koreaanse kant.
Toen snel langs de plastic “vredesboom”.
Nu rijden we langs de snelweg die het dichtst bij de grens ligt, en dat is te zien aan de hekken en forten.
Dit is een extreem slechte foto, maar hier is Noord-Korea letterlijk aan de andere kant van het water.
Toen we weer in Seoul reden zag ik nog een rare plastic boom.
Eenmaal uitgestapt bij het City Hall station ben ik naar Jongmyo geracet.
Jongmyo
Ik was nog net optijd om naar binnen te mogen, maar helaas was het een toer, en het was in het Koreaans. Elke keer dat iemand probeerde weg te lopen was er iemand om mij terug naar de groep te lijden.
Op deze foto is de groep te zien, een andere westerse toerist die probeert te ontsnappen, en het gebouw waar we hier voor zijn dat in de steigers staat.
Verder heb nog wel wat degelijke foto’s gemaakt, maar heb er geen context voor.
Toen had ik er genoeg van, en ben ik maar naar een restaurantje gaan zoeken om te eten.
Diner
Het restaurant stond goed aan op Google Maps, maar zag er als drie keer niks uit.
Daar heb ik wat heerlijke koude noodles gegeten.
Daarna ben ik naar het hotel gegaan, en heb mij voorbereid voor mijn vlucht de volgende dag.