Dit hotel kwam met ontbijt, iets wat ik liever niet heb, maar ik heb er al voor betaald, dus ik ga het maar proberen. Het was een bentō, met een bakje miso soep, en een kopje koffie. Je mag het in de lobby of op je kamer eten, het was lekker.

Daarna was het tijd om met de bus naar Kioto station en dan met de trein naar JR Inari station te gaan.

⛩️ Fushimi Inari-taisha #

Een plek waar je gegarandeerd al een foto van hebt gezien, en voor in elke reisgids staat, is “Fushimi Inari-taisha”. Het is een Shintō heiligdom, gewijd aan Inari, de god van de rijst, en de beschermgod van zakenlieden. Het is vooral bekend om zijn 10.000 torii poorten, en zoals ik ga ondervinden 12.000 traptreden. Met een lengte van 4 kilometer, en een hoogte van 233 meter, is het een flinke klim. Volgens de overlevering is de tempel gesticht in 711, en na de Tweede Wereldoorlog geprivatiseerd door de Amerikaanse bezetters. Toegang is verrassend genoeg gratis, en het is 24 uur per dag open.

Aan de voet van de berg is een grote tempel, met een imposante toegangspoort.

Er is natuurlijk ook een “heilige winkel” (ik weet niet hoe het echt heet, maar het is een winkel op het tempelterrein waar je talismannen, amuletten, en andere religieuze “souvenirs” kan kopen) met honderden toeristen er om heen.

Maar ik ben hier voor de rijen torii. Ik tel dit als de eerste, met een gouden plakkaat.

Dit stuk echt extreem druk, het waren busladingen toeristen, het was dicht op elkaar langzaam lopen. Er was een momentje dat ik iets verder kon zien, toen heb ik deze foto gemaakt.

Het pad wordt soms onderbroken met een klein pleintje, met een cluster van tempeltjes. Ik dacht eerst dat dit allemaal kleine altaartjes voor graven waren, maar het zijn allemaal kleine tempeltjes.

Dit is het uitzicht vanaf het einde van de eerste trap, dit is waar de meeste mensen stoppen. Het pad splitst zich hier, beide paden gaan naar de top van de berg, en maken een lus.

De paden zijn vanaf dit punt een stuk rustiger, bijna uitgestorven. Het voelt verrassend claustrofobisch, omdat de torii’s zo dicht op elkaar staan voelt het als een tunnel. De torii zijn gesponsord door bedrijven, ze hebben aan de linkerkant de naam van het bedrijf, en aan de rechterkant de gebeurtenis die herdacht wordt erop staan.

Maar als je dan even stilstaat, en om je heen kijkt, zie je dat je dat je in een bos loopt.

Langs het pad zijn allemaal kleine tempeltjes.

Bij deze tempeltjes staan vaak ook kleine “heilige winkeltjes”, maar sommige zijn “heiliger” dan andere. Er zijn een aantal eet kraampjes, een paar kraampjes met souvenirs, en een paar kleine restaurants.

Een van de dingen die duidelijk wordt gemaakt onder aan de berg is dat er geen toiletten, en geen prullenbakken zijn. Alles wat je meeneemt, moet je ook weer mee terug nemen.

Hier zijn uitzonderingen op, zoals de standaard flesjes/blikjes prullenbak naast een drankautomaat. Maar ik kan je aanraden om een paar flesjes drinken mee te nemen, want elke stap die je de berg op zet is een prijsverhoging in de automaten. Een flesje water kost minder dan ¥100 (€0,62) onder aan de berg, en bijna ¥500 (€3,10) boven aan de berg.

Toiletten heb ik onderweg niet gezien, misschien zit er een in een restaurant. Maar ik heb ze ook niet nodig gehad, want ik had elke druppel water die ik had gedronken weer uitgezweet.

Een tempelcomplexje wordt aangegeven met een bordje op een torii, maar daar wordt je na tien keer een beetje blind voor.

Een van de tempeltjes.

Ik weet dus niet of dit een begraafplaats, of een tempelcomplexje is. Je kan er wel je einde vinden met de loshangende elektriciteitsdraden (links bij de lantaarn).

Sommige tempeltjes zijn wat bescheidener, misschien moet deze god ook om alleen hogere bedragen vragen.

Nu een flinke trap omhoog, en na een uur trap te hebben gelopen moest ik even zitten en wat drinken. Deze trap had af en toe een paar opstaande blokken aan de zijkant, er stond geen tekst op of bij, dus ik ben er even op gaan zitten. Het was hier een stuk rustiger, en ik kon even op adem komen.

Langs het pad staan regelmatig standbeelden van Inari (niet te verwarren met Kitsune, die er praktisch hetzelfde uitzien), een van de hoofdgoden van het Shintoïsme waar dit hele complex voor is.

De top van de berg, er is geen uitzicht, het is verassend dichtbegroeid. De rode tekst is “bergtop”, de zwarte tekst is “Ichinome” (de naam van de berg), en daar onder de hoogte van 233 meter.

“Tim, waarom heb je niet meer foto’s van de top?” Nou, ik was nogal moe, het was het zoveelste tempel complexje, en het enige verschil was dat dit bord er stond.

Iets wat niet duidelijk is tenzij er bent, is dat het pad niet omhoog naar de top gaat. Je gaat steeds omhoog, dan weer wat omlaag, dan weer omhoog, en dan weer omlaag. Na een lange trap ben je opeens op de top, en nadat je een trap ben afgegaan moet je er weer een op.

Maar nu weer terug naar beneden (via een boel trappen omhoog). Vanaf dit punt worden de foto’s (nog) slechter. Zoals hier, wederom een tempeltje.

Ik denk wel dat ik de verkeerde kant op de lus heb gedaan (er is geen officiële richting), want de route terug was een stuk vlakker dan de route heen. Dit stuk was ook recentelijk gerenoveerd, en de torii waren een stuk nieuwer.

De vloer van het pad wisselt constant, van asfalt, naar beton, naar stenen, naar andere stenen, naar weer andere stenen, naar geharde aarde, alles wat je kan bedenken. Dus een goed paar schoenen en een stevige enkel zijn wel aan te raden.

Hier was een man bezig met het schilderen van een torii. Heeft hij nog een paar duizend te gaan.

Het geeft een hele verademing als je weer wat meer ruimte om je heen hebt. Dit zijn denk ik wel graven, maar dat zuig ik ook maar uit mijn duim.

Maar het pad gaat meedogenloos verder, en we zijn bijna beneden.

Daarna komt het pad weer uit bij de splitsing, en de drukte. Onderaan het brede pad is weer een splitsing, maar deze omdat het onderste (drukste) stuk éénrichtingsverkeer is.

Bij de uitgang van dit pad is nog een klein tempeltje, en borden hoe je terug naar de grote tempel kan komen.

Met een lokale kat.

Al in al heb ik er anderhalf uur over gedaan, en ik was kapot. Mijn horloge/telefoon zeggen dat het 14.000 stappen en 54 verdiepingen waren. Volgens het internet is het een gemiddelde van twee uur, dus ik ben best trots op mijzelf.

Is het de moeite waard? Ja, maar niet in de drukte, en niet in de zomer. Dit was in november, het was nog steeds 22 graden, en ik was kapot. Het was erg mooi en uniek, ik heb genoten van de wandeling, maar ik was ook blij dat ik weer beneden was.

Als je de hele wandeling niet wilt maken, geeft het eerste stuk je al een beeld van wat je kan verwachten. Maar de drukte is daar ook het ergst, en dat haalt de ervaring wel naar beneden.

🚋 Onderweg naar het museum #

De dag is nog niet voorbij, en na een pittige wandeling is slenteren door een museum een welkome afwisseling. Dus is de volgende stop het Kioto Nationaal Museum, via het overvollen openbaar vervoer in Kioto.

Onderweg naar het treinstation was de ceremoniële hal vol in beeld, maar die heeft hoognodig een opknapbeurt nodig. Ik dacht eerst dat het een gevangenis of datacentrum was.

Gelukkig gaat er een Keihan treinlijn praktisch vanaf het tempelcomplex naar het museum.

🏛️ Kioto Nationaal (teleurstellend) Museum #

Het was maar een paar minuten lopen vanaf het treinstation, en een groot bord leidde mij naar het museum.

Er stonden borden dat er renovatiewerkzaamheden bezig waren, maar dat het museum open was. Na een kaartje te hebben gekocht bij de toegangspoort liep ik het terrein op, en volgde de borden naar de ingang.

Het was open, maar alleen een tentoonstelling over boeddha beelden.

Het imposante westerse hoofdgebouw was gesloten, maar je liep er langs naar de tentoonstelling.

In het museum zelf heb ik geen foto’s gemaakt, maar het was niet de normale historische tentoonstelling, maar een tentoonstelling over Boeddha beelden. Allen Boeddha beelden, en een paar oude teksten (die ik niet kan lezen) over de geschiedenis van Boeddha beelden.

Ik kan een boeddha beeld waarderen, maar na de 100e is het wel genoeg. Het was de moeite niet waard, en ik had naar de tempel moeten gaan die naast het museum lag. Daar staan 1001 beelden van niet-Boeddha (maar wel Boeddhistische) goden, en was niet gesloten voor renovatie.

Een stel kon wel gebruikmaken van het gesloten hoofdgebouw voor hun trouwfoto’s, ook al was het weer nu erg grijs geworden.

🚌 Terug naar het hotel #

Wat grappig is om te zien op de overvolle bushalte was de pilaar met de dienstregeling, en een heel retro indicatiebord. De gele cirkels hebben bus icoontjes, behalve de linker, die heeft de tekst まもなくきます, “komt binnenkort”. De gele cirkels zijn fysieke bordjes die automatisch omlaag klappen als een bus tussen de haltes (verticale tekst naast de pijltjes) rijdt.

Onderweg naar het hotel reden wij langs de Yasaka tempel, die bekend staat om zijn vel gekleurde gebouwen. Ik was nog geneigd om uit te stappen, maar zoals aan de linkerkant te zien is, was het daar ook erg druk.

Vanaf de bushalte ben ik langs de convenience store gelopen, en heb ik wat te eten en te drinken gehaald. De rest van de avond heb ik in mijn hotelkamer gewerkt.

’s Avonds viel het mij op dat het heel stil was uit het raam, toen ik keek was het uitgestoven buiten. Acht rijstroken, en geen auto te zien.