Nagoya ligt in het midden van Japan, en is de vierde grootste stad. Het ligt dan ook in het midden van de belangrijkste spoorlijnen van Japan, en is een belangrijk knooppunt voor het Japanse spoorwegnetwerk. Dus het is geen verrassing dat er een groot spoorwegmuseum is.

🚆 Aonami lijn #

Om bij het spoorwegmuseum te komen moet je de Aonami lijn nemen vanaf het centrale station van Nagoya. Het is niet de makkelijkste lijn om te vinden, het is verstopt in een hoekje, en ik was met de verkeerde metro-uitgang naar buiten gekomen. Dus na wat als een marathon viel de bordjes volgen, kwam ik aan bij de juiste perrons. De naam van de lijn een combinatie van de kleur blauw (あお, ao), Nagoya (名古屋) de stad, en Minato (港) de wijk waar deze lijn door heen gaat. Deze grappige treinlijn gaat onder anderen naar het spoorwegmuseum, en Lego Land.

🚃 SCMaglev en Railway Park #

Na een kaartje voor de SCMaglev en Railway Park te hebben gekocht voor ¥1000 (€6,10), liep ik naar binnen. Het begon in een grote hal, met (wat zij) de drie generaties van treinen noemde. Stoomtreinen, elektrische treinen, en de nieuwste generatie maglev treinen. Eerst de grootste en snelste van de Japanse stoomlocomotief, de C62.

Het eerste treinstel van de 300X, een prototype trein die in 1996 443 km/u haalde. Ik vind hem er erg futuristisch, en grappig uitzien.

En de MLX01, een prototype maglev (magnetische levitatie, de trein zweeft letterlijk op magneten) trein die in 2003 581 km/u haalde. Het Japanse woord voor maglev is “リニアモーターカー” (rina mōtā kā), wat letterlijk “lineaire motor wagen” betekent. Wat het tweede interessante punt aan deze treinen geeft, is dat ze lineaire motoren gebruiken, wat betekent dat er geen motor rond draait om de trein voort te bewegen, maar dat de motor in een rechte lijn ligt, en de trein daar over heen beweegt. Wat in theorie betekent dat de trein sneller kan gaan, en efficiënter kan zijn. Maar een groot probleem is dat de trein alleen kan rijden op een speciaal aangelegde baan, en dat de trein niet kan rijden op een normaal spoor. En dat je een supergeleider nodig hebt om de magneten te koelen, wat betekent dat je een hoop energie nodig hebt.

Zodra je de hal uitloopt, kom je in een grote hal met een hoop treinen. Deze heeft meteen vooraan de Shinkansen treinen. Beginnend met de 700 serie, waar de bekende neus van de Shinkansen treinen vandaan komt.

Hier van links naar rechts, een 700 serie, het 300 serie prototype, een 100 serie, en de 0 serie waar het allemaal mee begon. De reden dat de shinkansen (bijna) allemaal wit zijn, was om tijdens de introductie van de treinen de indruk te wekken dat ze schoon waren, want veel mensen waren alleen bekend met stoomtreinen die overal een hoop roet achter lieten.

Bij de achterdeur van de 700 serie was een betaaltelefoon. Naast de telefoon is een poster van de vorige generaties shinkansen treinen. Achter de telefoon is een machine om telefoonkaarten te kopen met de afbeelding van de 700 serie er op.

Achteraan stond een klasse 922 beter bekend als de oude Doctor Yellow, een trein die gebruikt wordt om de staat van het spoor te controleren. De naam is afgeleid van de kleur van de trein, en het feit dat het de “gezondheid” van het spoor onderzoekt. Dit is de oude versie, die is gebaseerd op de 0 serie. Er rijdt een nieuwe versie rond, die is gebaseerd op de 700 serie, en die is ook geel met een blauwe steep.

Tegen de achterwand stonden allerlei treinen, waaronder deze 117 series. Die mij aansprak, omdat het mij aan een mokkataart doet denken.

In de 100 serie zag ik bij de wastafel iets wat ik niet had verwacht, en nog nooit in een trein had gezien. Een thermostatische kraan, in een trein, in 1985! En aan de andere kant een koudwaterkraan, in een trein, in 1985!

Dit is de bovenverdieping van de restaurantwagen van de 100 serie. Op de onderverdieping was de keuken, en een passage zodat mensen van de ene naar de andere kant van de trein konden lopen zonder de mensen die aan het eten waren te storen.

Deze KiHa 82 diesel trein sprak mij aan, door de art-deco elementen.

In tegenstelling tot mogelijk de meest saaie trein die ik ooit heb gezien, de Kiha 48000.

Een aantal oudere forenzentreinen waren gerenoveerd, en waren toegankelijk voor het publiek.

Daarnaast was er een groot diorama van een “samengevatte” Japanse oostkust, waar ongeveer elk kind in Japan rond rende. Hier een paar foto’s van de diorama, beginnend met het zuid-westen van Tokio, en dan Nagoya.

🗼 Chuubu Electric Power Mirai Tower #

Ook de Nagoya TV Toren genoemd, is een ex-televisietoren in het centrum van Nagoya. De toren was voltooid in 1954, is 180 meter hoog, en heeft twee observatiedekken op 90 meter en 100 meter hoogte.

Voor onbekende redenen heb ik geen foto gemaakt van de toren zelf, maar heb wel een foto gestolen van de Wikipedia-pagina.

De ingang van de toren is een mooie moderne aangelegenheid, met “relikwieën” van toen de toren nog een televisietoren was. Ik wou een foto maken van de gangen, maar er stond personeel, en ik vind het onbeleefd om foto’s te maken van mensen zonder hun toestemming. Waar ik wel een kaartje van heb gekocht voor ¥1300 (€7,90).

Gelukkig hingen er bordjes naast, maar alle tekst was in het Japans. Zoals bij deze bordjes en een brandslang doos. Kantoordeur. Waarschuwingslampjes? Een kastdeur en mes-schakelaars. Een luik met tekst. Stenen, isolatoren, en haken?

De beplakking in de lift ziet er niet heel echt uit op de foto, maar vanuit de donkere gang moest ik even mijn stap vertragen.

Na de eerste lift kom je aan op een verdieping met een restaurant en een souvenirwinkel.

Nadat mijn kaartje was gecontroleerd, mocht ik door naar de volgende lift. De volgende lift heeft glazen muren, en deze brengt je naar de observatiedekken.

Het is altijd leuk om over een stad te kijken, en Nagoya is geen uitzondering. Iets wat mij als Nederlander altijd opvalt is, is hoe groot de stad is, en hoe leuk het is om bergen te zien aan de horizon te zien. Deze foto’s zijn genomen van het 100 meter of het 90 meter observatiedek, als herinnering de A’DAM Toren in Amsterdam heeft het uitkijkpunt op 80 meter hoog, en vanaf daar kon ik Utrecht zien. De foto’s zijn in volgorde van het noordwesten, via het oosten naar het zuidoosten.

Wat nep bloemen, in een nep tuintje binnen.

Terwijl ik rond stond te kijken, zag ik een vieze streep in de lucht. En toen ik beter keek, zag ik dat het een vliegtuig was. Een oud militair propeller vrachtvliegtuig, dat meehelpt om klimaatdoelen te halen.

Boven op de toren waren ook een paar kleine souvenir automaten. Voor onbekende redenen kom je over al de “medal” automaten tegen, en vaak een machine er naast die je medaille graveert. Maar deze machine was… wat ouder. Op zijn minst ouder dan dat ik ben.

👘 Kostuum-tentoonstelling #

Voor onbekende redenen was er een tentoonstelling van kostuums videospellen en tekenfilmseries in de toren. Ze waren allemaal van erg hoge kwaliteit, mensen hadden duidelijk veel moeite gedaan om ze te maken.

🏨 Hotel #

Toen ik terug naar het hotel ging, ging ik even langs een convenience store om wat te drinken te halen, en zag iets wat ik niet verwachtte. Tussen de snoepjes hing een zakje Katjes, het bekende Duitse snoepje.