Het is bewolkt, maar het regent niet. Dus tijd om nog een item van mijn lijstje af te strepen: het Keizerlijk paleis. Om precies te zijn, de Oostelijke tuinen van het Keizerlijk paleis. Je kan niet zomaar het Keizerlijk paleis in, je moet je maanden van tevoren aanmelden, en dan nog is het niet zeker dat je toegang krijgt.

De Oostelijke tuinen zijn wel open voor publiek, en dat is waar ik naartoe ga. Het is een mooi park, met een paar gebouwen, en een paar vijvers. Het is een mooie plek voor een wandeling, en te genieten van de natuur.

Het is gelukkig niet moeilijk om hier te komen, het is maar een paar minuten lopen vanaf het dichtstbijzijnde metrostation.

Keizerlijk paleis (Oostelijke tuinen) #

De paleistuinen zijn op de locatie van het voormalige kasteel van Edo (de oude naam van Tokio), de residentie van de Tokugawa shoguns. Omdat Japanse kastelen een houten structuur hebben boven op een stenen fundering, zijn de tuinen op de fundering van het kasteel gebouwd. Dit zorgt er voor dat de tuinen een behoorlijk “heuvelachtig” zijn, met de muren van de originele fundering als onderbreking.

Via de ingang die ik genomen was via de “Hirakawa-Mon” (“Mon” (門) betekent hier poort) dan moet je eerst de steile “Bairin-Zaika” (“Zaika” (坂) betekent hier helling) op bij de tuinen te komen.

De muren van de fundering zijn behoorlijk hoog, en gemaakt van grote stenen die op elkaar gestapeld zijn.

De muren hebben ook een speciale vorm, ze zijn steiler aan de bovenkant dan aan de onderkant. Dit is gedaan om de muren sterker te maken, omdat ze dan beter bestand zijn tegen aardbevingen. Origineel waren de muren ook erg glad, door bijna geen voegen tussen de stenen te gebruiken, dit is om het moeilijker te maken voor aanvallers om de muren te beklimmen. Helaas zijn door de jaren heen de voegen groter geworden door erosie.

Er waren verassend veel vruchtbomen in de tuinen, ik denk dat het yuzu bomen waren. Maar ik weet het niet zeker, ik ben geen expert op het gebied van vruchtbomen.

Ze waren in verschillende stadia van rijpheid, sommige bomen waren al helemaal kaal en alle vruchten waren al gevallen, zoals bij deze boom 68.

Boven aan de helling is de “Honmaru” (本丸) het hoofdgebied van het kasteel. Het is moeilijk om uit te leggen, maar alles was erg netjes en georganiseerd, en het was een erg rustige plek.

Dit is wat er nog over is van de “Tenshudai” (天守台) van het kasteel. Dit is waar het hoofdgebouw van het kasteel stond, en waar de shogun woonde. Het kasteel is er niet meer, maar je kan via een trap aan de zijkant van de fundering naar boven lopen.

Links van de foto hier boven staat een gebouw, dit gebouw past hier absoluut niet. Als je mij zou hebben verteld dat dit een gift was van Turkmenistan, dan had ik het geloofd. Het heeft die energie, maar volgens Google Maps is het een theater.

Vanaf de top van de fundering heb je een uitzicht over een grasveld.

Wat mij opviel was dat alle putdeksels in de tuinen verzegeld waren. Hier kun je zien dat de zegels op 1 en 8 uur verbroken zijn, en dat de zegel op 10 uur nog heel is. Mijn beste gok is dat dit is om te kunnen zien of er iemand in de put is geweest.

Dit waren de enige bloemen die ik in de tuinen heb gezien. Wat ik interessant vond was dat er überhaupt bloemen waren, het is tenslotte november.

Soms heb je het gevoel dat je midden in een bos staat, maar je ben nog steeds midden in de stad.

Dit “Fujimi-yagura” een van de toren van het kasteel. Het origineel is in 1657 afgebrand, samen met de rest van het kasteel. Was opnieuw gebouwd in 1659, maar in 1923 is het erg beschadigd door de Grote Kanto Aardbeving van dat jaar. Daarna is het hersteld naar de staat waar het nu in is. Volgens de informatieborden kun je vanaf de top van de toren de berg Fuji zien, maar je mag niet naar boven.

Een van de oude muren van het kasteel, ik vind de composities van de stenen erg mooi.

Nog meer “aangeharkte” bomen.

Omdat dit richting een andere toegangspoort gaat zijn er hier meerdere wachthuizen. Dit is het “Ōbansho” wachthuis van de “Nakano-Mon” poort, een van de binnen poorten.

Dit is het grote “Hyakunin” wachthuis aan de “buitenkant” van de “Nakano-Mon” poort.

Naast het “Hyakunin” wachthuis zijn bosjes in de vorm van de wachthuizen.

Wederom nog een wachthuis, dit is het “Dōshin” wachthuis, naast het Museum van de Keizerlijke collecties. Er stond een enorm lange rij voor het museum, en een bord dat je niet meer in de rij mocht gaan staan.

Vanaf hier ben ik het “Ninomaru” (二の丸) gebied in gegaan, dit is het gebied tussen de binnen en buiten poorten. Hier is een grote tuin, met prachtige lampen.

Ik vind de gradatie van het bamboe als het groeit altijd erg mooi.

De tuin had “minilandschappen” er in, zoals hier een rivier, een meer, een brug, en een “rijstveld”.

Aan de rand van de tuin waren veel bankjes, waar je in stilte kan zitten en genieten van de natuur.

De tuin heeft ook “avontuurlijke” paden, die je op plekken in de tuin brengt waar je anders niet zou komen. Zoals hier op een gestampt stenenstrand, wat enorm glad is.

Een klein wildwaterriviertje.

Een van de vele stenen om even op te gaan zitten en te genieten van de natuur.

Nog wat bomen, met groene herfstkleuren, want het is nog steeds rond de 20 °C, en naaldbomen.

Waar je in geen enkele Japanse tuin zonder kan, een theehuis.

Ik loog over dat ik maar een paar bloemen had gezien, ik kwam ook deze paar bloempjes tegen.

Ik had mijn rondje gelopen, en ging richting de poort waar ik binnen was gekomen. Toen ik de helling was afgelopen zag ik de hoek in de muur waar ik eerder een foto van dichtbij had gemaakt.

En uiteindelijk de “Hirakawa-Mon” poort, waar ik binnen was gekomen.

Ik had nog wat tijd over en besloot om naar het Pokémon Center te gaan, wat in Ginza is. Het was maar twee metrohaltes vanaf het paleis. Ik weet niet waarom ik met de metro ging, het was maar een half uur lopen door het hart van Tokio.

Ginza #

Ginza is een van de duurste districten van Tokio, en het is ook een van de oudste. Het is aan de andere kant van het Tokio Station. Het hele district staat vol met hoogbouw, en bijna alle gebouwen zijn winkels. Het is een van de drukste winkelgebieden van Tokio, en het is ook een van de drukste winkelgebieden ter wereld. De eerste Apple Store buiten de Verenigde Staten was in Ginza, en het is nog steeds een van de drukste Apple Stores ter wereld. Ik kan niet uitleggen hoe enorm druk en imposant het allemaal is.

Het Pokémon Center is een winkel die alleen maar Pokémon spullen verkoopt. Zoals knuffels, kaarten, kleding, spellen, en nog veel meer. Dit is het eerste Pokémon Center dat ik ooit heb bezocht, en als ik het goed begrijp is het de grootste en oudste van alle Pokémon Centers.

Het is op de 5de verdieping van een gebouw, maar omdat het zo druk is, hebben ze hun eigen liften die via een speciale ingang op de begane grond gaan.

Om de 25ste verjaardag van dit Pokémon Center te vieren was er een 1:1 schaal model van Snorlax met Pikachu en Mew. Omdat het een winkel is willen ze liever niet dat je foto’s maakt. Maar op de achtergrond kun je een zien dat er soms een rij is om binnen te komen.

Nadat ik wat dingen had gekocht dacht ik terug richting het hotel te gaan, maar ik kwam een restaurant tegen dat speciale herfst pannenkoeken had. Helaas duurde het een half uur voordat ik mijn pannenkoeken kreeg, maar ze waren het wachten waard.

Na deze heerlijke maaltijd ben ik terug naar het hotel gegaan, en heb ik de rest van de avond in mijn kamer doorgebracht.

Als je je afvraagt wat ik in de avond doe, ik ben bezig met het uitzoeken van de foto’s, schrijven van deze blog, en wat YouTube videos kijken.