Vakantie 2023 dag 11
Ik ben nog steeds ziek, maar ik heb een vlucht van Sapporo naar Hakodate geboekt.
Dus ik moet naar het vliegveld, voor vlucht JL2745 met een ATR 42-600 met registratie JA13HC van Japan Airlines, maar onder hun “Hokkaido Air System” naam.
Deze vlucht was van Sapporo Okadama (OKD) naar Hakodate (HKD).
Okadama is een klein vliegveld in het noorden van Sapporo, het is niet het hoofdvliegveld, dat is Shin-Chitose (CTS) waar ik aankwam vanuit Seoul.
Het vliegveld is niet zo ver weg, maar het is wel een beetje een gedoe om er te komen.
Eerst met de metro naar het een station aan het einde van de lijn, een stukje lopen naar een bushalte achter een fietsenhok, en dan met de bus naar het vliegveld.
Het vliegveld
Het vliegveld is klein, maar wel efficient, als je Japans spreekt. Als je binnenkomt moet je eerst je bagage door een scanner laten gaan. Als dat goed is, krijg je een sticker op je koffer. Dan moet je naar een balie om je koffer in te checken.
Koffer te zwaar
Ik wist dat mijn koffer te zwaar was, het was 25kg, maar de limiet is 20kg of 23kg. Waarom is het limiet mogelijk 20kg of 23kg? Ik weet het niet, het nummer verschilt op verschillende plekken. Maar ik wist dat het te zwaar was, en ik had al gekeken hoeveel het zou kosten om het af te betalen. Dat zou maximaal ¥2.000 (€12,26) zijn, ik had ¥8.000 contant geld bij me.
Ik ging naar de balie, gaf mijn paspoort, en het proces begon. Ik had blijkbaar de enige persoon op de luchthaven gevonden die wel Engels sprak. Nou, een beetje Engels. Hij vroeg of ik 3kg uit mijn koffer kon halen, en ik vroeg of ik het gewoon kon betalen. Dit vereiste 4 verschillende mensen, die iets tegen hem vertelde, en uiteindelijk vroeg hij of ik het met contant of met credit card wou betalen. Ik zei wat het makkelijkst was, dit was een fout. Nu moest er nog aan 2 andere mensen gevraagd worden of het mogelijk was om met credit card te betalen.
Uiteindelijk kwam hij terug en zei dat ik het op aankomst in Hakodate kon betalen. Ok, we zullen zien hoe dat gaat.
Ik had nog een uur voordat het boarden begon, dus ik ging wat eten in de kantine. Het was een ijsje met melk uit Hokkaido en een groot glas oolong thee. Het ijsje was lekker, maar ik heb een hekel aan oolong thee. Ik had niks beter te doen, dus ik ging maar door security heen.
Security
Het was een schattige kleine security, de regels dit keer waren alle electronica uit je tas, en in losse mandjes. Maar eerst je boarding pass scannen, en dan kreeg je een “boarding information slip”, waarop het stond hoe laat je door de security bent gegaan. Waarom? Geen idee.
Van links naar rechts: de “boarding information slip”, de “boarding pass”, en de “baggage claim tag”.
De boarding pass is kleiner dan normaal, en de “boarding information slip” is een erg breed bonnetje.
Dus ik deed dat, en ging door de scanner. Alles leek goed, tot de man achter de balie mijn tas wou inspecteren. Het probleem bleek mijn powerbanks te zijn. De powerbanks die ik vanuit Nederland, naar Zuid-Korean, en naar Japan in het vliegtuig had meegenomen. Ze waren allemaal te groot, dit werd mij uitgelegd met een rekenmachine.
Toen werdt mij gevraagd of ik even kon wachten, ik dacht dat hij ging vragen of ik het mocht meenemen, maar na een paar minuten kwam hij terug met de man die mij had ingecheckt. Hij vertelde mij dat ik mijn powerbanks niet mee mocht nemen, en dat ik ze kon verzenden of achterlaten. Het was allemaal erg lastig, en ik had geen zin om het te verzenden, dus ik liet de grote achter.
Boarding
Ik ging gewoon zitten, en wachtte tot het boarden begon. Er werd na een tijdje omgeroepen dat er slecht weer was in Hakodate, en dat er wat vertraging was.
Dus na 5 minuten wachten begon het boarden, dit was voor onbekende redenen in groepen, die alleen in het Japans werden omgeroepen. Het gaat hier over een vliegtuig met 42 stoelen, en één deur.
Dus toen groep 3 werd omgeroepen, en scande ik mijn boarding pass om het poortje naar de gate te openen. Na een kleine wandeling naar het vliegtuig kon ik mijzelf naar mijn stoel wurmen. Ik had stoel 3D dat is de voorste rij waar je niet tegenover iemand zit, en aan het raam. Ja, rij 1 en 2 zitten tegenover elkaar in dit vliegtuig.
Er zat al iemand op stoel 3C, maar die zat fout, hij moest naar 4C.
Maar ik had mij in mijn hoekje gepropt, en zat wel goed.
De beenruimte was niet zo slecht als ik had verwacht.
Vlucht
Na een safety briefing in het Japans, en een korte taxi naar de startbaan, begon de vlucht. Omdat het een propeller vliegtuig is, is het luid, en trilt het erg veel. De vlucht was niet interessant, het was bewolkt, en ik kon niks zien. Ik was tevens nogsteeds ziek, maar de medicijnen die ik had gekocht werkten goed. Dus ik heb waarschijnlijk gedroomd dat ik foto’s had gemaakt, maar dat was niet zo.
Na een extreem hobbelige landing, en een korte taxi naar de gate, was ik in Hakodate.
Aankomst
De luchthaven van Hakodate is klein, maar gigantisch vergeleken met Okadama. Bij aankomst ging ik naar de bagageband, en toen ik zag dat er nog geen actie ondernomen werd besloot ik naar het toilet te gaan. Toen ik terug kwam stond er een dame van JAL in een hoekje met een papiertje. Ik ging wachten op mijn koffer, en toen kwam ze naar mij toe. Het papiertje was dubbelgevouwen, en op de buitenkant stond “Mr. van Leuverden”, en ze vroeg of ik dat was. Nadat ik zei dat ik dat was, vouwde ze het papiertje open, en op de binnenkant stond “Bag heavy”, “¥1.100”, “cash only”, en “Sorry”. Dus ik heb haar ¥1.100 gegeven, de zei “Sorry”, en ging weg. Toen heb ik op mijn koffer gewacht, en ben ik naar de bus gelopen.
Bus
De bus was een “Airport Limousine”, en ging naar het station. De chauffeur vertelde mij dat het ¥500 was, en dat ze geen nieuwe ¥500 munten accepteerde. Ik had een ¥1.000 biljet, dus dat was geen probleem.
De bus werd niet vol, en na een korte rit was ik bij het station. Ik stak mijn ¥1.000 biljet in de machine, en kreeg een zooi muntjes uit de machine, en wou verder lopen. Maar de chauffeur riep mij terug, de machine geeft niet je wisselgeld terug, maar het het geeft je kleingeld terug. Dus ik moest hem nog ¥500 geven, en toen kon ik gaan.
Mijn koffer was al uitgeladen, dus ik kon gelijk naar mijn hotel gaan. Het was een korte wandeling, want de bus stopte voor het station, en achter het station was mijn hotel.
Hotel
Het hotel was een “JR Inn”, dat is van de Japanse spoorweggroep. JNR was vroeger “Japan National Railways”, maar dat is nu “Japan Railways Group”, tot het in 1987 opgesplitst en geprivatiseerd werd. De “JR” staat nog voor “Japan Railways”, en wordt gevolgd door welk deel van de groep het is, in dit geval de hotels.
Het hotel had een eigen ingang, en een directe verbinding met het station. Ik ging naar binnen, en werd verteld dat de check-in pas om 15:00 was, en een vroegere check-in was niet mogelijk. Wat begrijpelijk was, want ik denk dat iedereen maar één nachtje bleef. Er werd mij aangeboden om mijn koffer op te slaan, ik accepteerde dit, en ging naar buiten om wat te zien.
Hakodate
Ik besloot om eerst naar het museum te gaan, dat was in een park, dus ik ging met de tram naar het park. De trams in Hakodate zijn erg oud, en hebben een erg hoge vloer.
Museum & Park
Voordat ik het park in ging zag ik een telefooncel.
Het park was klein, maar het was netjes.
Toen ben ik naar het museum gegaan, het was een klein museum, het koste maar ¥100, maar het was wel interessant.
Het was een museum over de geschiedenis van Hakodate, en de haven.
Hachimangu
Toen ik uit het museum kwam, heb ik nog een rondje door het park gelopen, en toen ging ik naar een tempel in de buurt.
Google Maps vertelde mij dat ik een heel eind moest omlopen, maar daar had ik geen zin in.
Dus ik ging de directe weg volgen, en kwam een dit grappige weggetje tegen.
Na over een smalle weg, zonder stoep, waar auto’s te hard reden, te hebben gelopen, kwam ik bij de tempel aan.
De tempel had een boel stenen, en mooie herfstkleuren.
En toen kwam ik aan bij de tempel.
De tempel zelf was wel OK, niet geweldig.
Er stond ook een gebouwtje naast, en mooier tempeltje.
Lunch
In dit gedeelte van Hokkaido is er een keten van restaurants, “Lucky Pierrot”, die erg populair is. Alles wat ik er over had gelezen was dat het een vreemde keten was, die burgers verkocht. Dus ik keek op Google Maps, en zag dat er niet één in de buurt was, maar een kort ritje met de tram loste dat probleem op.
De ingang was erg klein, je besteld beneden je eten, en dan kun je het boven opeten.
De eetzaal was, nogal intens gedecoreerd.
Ik koos het menu, betaalde, en ging naar boven.
Na een paar minuten trilde de buzzer, en kon ik mijn eten ophalen.
Het was een “Chinese Chicken Burger”, hun frietjes met kaas, en wederom een oolong thee.
Het was erg lekker, en de constante kerstmuziek was erg leuk. Ik heb langzaam gegeten, want ik was aan het wachten om naar de berg te gaan.
Na een uurtje kerstmuziek, en een oolong thee, ging ik naar buiten, en nam ik de tram naar het “ropeway station”.
Ropeway
De tram stopte bij een plein, maar ik kon het station niet vinden. Dus ik vroeg een oud vrouwtje in mijn bagger Japans waar het was, en ze legde uit dat de kabelbaan niet ging. Dit was omdat het die dag gecontroleerd werd, en dat het de volgende dag weer open zou zijn. Maar zij zei dat er een bus naar de top ging, en dat ik haar moest volgen. Dus dat deed ik maar, en probeerde haar een paar dingen te vragen. Blijkbaar woont ze al sinds haar jeugd in Hakodate, en zei dat ze 80 was.
Bij de bushalte aangekomen wees ze naar het nummer van de bus die ik moest nemen, en keek op het bordje wanneer de bus zou komen. Ze zei dat het over 10 minuten zou komen, en dat ik in de rij met de andere mensen moest wachten.
Na een kwartier kwam de bus, en die was al best vol. Dus ik propte mijzelf in de bus, en de bus ging de berg op.
Na wat wel honderd haarspeldbochten, kwamen wij aan bij de top van Hakodate berg.
Hakodate berg
De top van de berg heeft een groot complex met een uitkijkpunt, een restaurant, een souvenirwinkel, en een aantal gigantische antennes.
Dus ben ik naar het bovenste uitkijkpunt gelopen, en heb een foto gemaakt.
Het was een erg mooi uitzicht, maar het was erg bewolkt, en de wind was heel erg koud.
Dus ik ben naar binnen gegaan, heb een kopje koffie gedronken, en wat kip gegeten in het restaurant.
Puur en alleen om een tafeltje aan het raam te bemachtigen om te wachten to het mooi en donker werd.
Ik zat alleen aan een tafel waar vier mensen aan konden zitten, en na een tijdje kwam er een stelletje bij mij zitten. Het waren toeristen, en ze kwamen uit noord Italië. Zij hadden een toer gedaan vanuit het zuiden van Japan, naar het noorden, het tegenovergestelde van wat ik aan het doen ben. Ze waren erg aardig, en we hebben een tijdje gepraat hun reis.
Toen het buiten donker werd gingen zij terug naar hun toerbus, en ik ben naar het uitkijkpunt boven op het gebouw gegaan.
Het was een magisch uitzicht, maar het was erg koud, dus na het even te bewonderen, ben ik snel naar de bushalte gelopen. Er stond wederom een rij voor de bus, en ik moest een tijdje wachten. Deze bus ging naar het station, en dat is waar ik naartoe moest. Dus ik ging in de rij staan, en wachtte. Ik had nog geluk en kon zitten.
Terug naar het hotel
Na een hobbelige rit, en een korte wandeling, was ik weer bij het hotel.
Ik ging naar binnen, en gaf de tag af bij de balie, kreeg de kaart voor mijn kamer, en mijn koffer terug.
De kamer was erg netjes, en had een douchekamer.
Maar het uitzicht was wat er interessant was.
Het was over de sporen van het station!
En het hotel had zelfs een uitleg kaartje voor het uitzicht.
En het was leuk om de treintjes te zien.
Dit was mijn entertainment voor de rest van de avond, tot ik ging slapen.